Op school is er minimale aandacht voor je persoonlijke leven, maar gaat het om presteren, cijfertjes etc. Maar waar kan je leren hoe je het leven moet leven? Hoe je met levensvragen omgaat? Hoe je relaties vormgeeft? Hoe je omgaat met emoties van jezelf en de ander? Wordt er verwacht dat je dat van je ouders leert? Kun je ervanuit gaan dat zij ‘bevoegde docenten’ zijn om dit te leren aan een kind? En wat als je nooit iets over de eerder genoemde onderwerpen hebt geleerd, van niemand niet?
Na de basisschool ben ik naar het VMBO gegaan. Na het afronden hiervan wist ik nog niet welke opleiding ik wilde doen. Ik heb er destijds voor gekozen een tussenjaar te nemen waarbij ik verschillende stages heb gelopen. Na dat jaar had ik nog steeds geen idee. Vervolgens ben ik de HAVO gaan doen, maar ook daarna stuitte ik opnieuw op hetzelfde probleem. Ik voelde een druk om voor een opleiding te kiezen die het daaruit voortkomende werkveld voor de rest van mijn leven zou bepalen. Ik had al zoveel uitgeprobeerd, was naar zoveel open dagen geweest, maar op de een of andere manier werkte dat niet voor mij. Na elke open dag werd ik enthousiast door de ‘verkooppraatjes’, maar dat enthousiasme zwakte altijd heel snel af. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt door een stad te kiezen die ik leuk vond: Arnhem. De hogeschool daar: de HAN. De meest creatieve studie die ik daar kon vinden: Communicatie & Multimedia Design. In plaats van naar een open dag te gaan heb ik gekozen voor een meeloopdag en koos ik deze studie. De eerste jaren voelde ik me op mijn plek. We werkten in de klas in groepen aan bepaalde opdrachten, maar toen kwam de eerste stage waar ik de stageopdracht in mijn eentje moest voltooien. De opdracht was leuk, maar ineens 40 uur werken in de week viel me zwaar.
Als minor wilde ik daarom ook even iets heel anders en heb ik iets gekozen wat niet per se aansluit bij mijn studie, maar iets wat mij als persoon kan verrijken. Ik heb toen gekozen voor de minor ‘Leren voor het leven’, een mooie naam waar ik me erg in kan vinden. Ik kreeg religie, filosofie en spiritualiteit als vakken. Hier leerde ik iets over de wereld, de persoonlijke levens van mijn klasgenoten en docenten, over mezelf. Voor mij was dit het meest betekenisvolle wat ik mijn hele schoolleven heb meegemaakt. We werden als mensen behandeld en behandelden elkaar als mensen en niet als nummers of vergelijkingsmateriaal.
Toen ik aan het afstuderen was liep ik tegen een burn-out aan. Ik moest opnieuw een opdracht in mijn eentje voltooien en was gewend vanuit school om samen te werken en te brainstormen met anderen, wat mijn creativiteit stimuleerde. Omdat ik alleen moest werken begon ik steeds meer vast te lopen. Er kwam zoveel op me af, eisen vanuit school, vanuit stage. Persoonlijke problemen die speelden. Hoe kan de maatschappij van hun mensen verwachten dat ze dit allemaal prima kunnen managen? Persoonlijk had ik daar veel moeite mee en dan uitte zich zowel geestelijk als lichamelijk, in beide gevallen voelde ik me uitgeput en opgebrand. Gelukkig heb ik mijn diploma uiteindelijk gehaald, maar weet ik nu niet hoe ik verder ga. Juist omdat ik met al die vragen zit: Wat wil ik? Wat kan ik? Past de opleiding die ik heb gedaan wel bij mij of wil ik iets anders? Wat past dan wel bij mij? etc. Daarnaast sluit de richting die ik heb gekozen (Experience Design) sowieso niet aan bij het werkveld, de meeste mensen hebben er nog nooit van gehoord, hoe kan een school dan wel zo’n opleiding aanbieden? Ook heb ik nog steeds last van burn-out verschijnselen, maar hoe los ik die op als de druk vanuit de maatschappij mij teveel is?
Ik ben ook steeds meer gaan lezen over persoonlijke ontwikkeling omdat ik wil blijven leren en ontwikkelen, maar ook met als doel een soort houvast te krijgen. Als je het niet op school krijgt.. dan moet je er zelf wat mee gaan doen. Maar ik denk dat het beter is om het op school te krijgen zodat je er met anderen ook over kunt praten, het gevoel krijgt dat je niet alleen bent en niet in je eentje jezelf wat aan het leren bent. Via via hoorde ik over Bildung en toen ik de mensen erachter ontmoette voelde ik me direct op mijn plek.
Ik zie het steeds meer om me heen dat mensen met allerlei soorten vragen zitten, misschien soms onbewust. Daarom denk ik dat het ongelooflijk belangrijk is dat Bildung een plek krijgt in het onderwijs en wil ik hier graag mijn steentje aan bijdragen.
